posępny II
świadczący o smutku i przygnębieniu
Starzec wysoki, siwy, twarz miał czerstwą, zdrową, Marszczkami pooraną, posępną, surową (II). On już pierwej przez okno ujrzał Tadeusza, Który leciał gościńcem w cwał, bez kapelusza, Z głową schyloną, bladem, posępnem obliczem (IV) Tyle wesołych słyszał i odbił wiwatów, Nie pamiętano takiej posępnej wieczerzy (V) Całe grono z posępną i cichą postawą Pogląda w niebo (VIII) I posępne milczenie trwało minut kilka (X)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Okazywanie i skutki okazywania uczuć